Badanie neurookulistyczne obejmuje badania zarówno samej gałki ocznej (oka), jak i nerwu wzrokowego oraz drogi wzrokowej, która zaczyna się w okolicy skrzyżowania wzrokowego położonego w okolicach przysadki, a kończy się w ośrodkach wzrokowych zlokalizowanych w płatach potylicznych. Jest to więc badanie zdecydowanie bardziej złożone, niż samo badanie okulistyczne.
Okulista podczas każdej wizyty wykonując pełne badanie okulistyczne – ostrości wzroku, ciśnienia wewnątrzgałkowego, oglądanie w lampie szczelinowej i ocenę dna oka może zauważyć pewne nieprawidłowości, które mogą nasunąć konieczność wykonania poszerzonego badania. Do takich nieprawidłowości może należeć asymetria wielkości szpar powiekowych, nieprawidłowa reakcja źrenic na światło, nieprawidłowe ruchy gałek ocznych w tym też oczopląs.
Kiedy wykonać badanie neurookulistyczne
Na konieczność wykonania badania neurookulistycznego mogą też naprowadzać okulistę pewne objawy zgłaszane przez pacjenta – okresowe zaniewidzenie, dwojenie, różne odczuwanie barw każdym okiem, ubytki w polu widzenia, spadek ostrości wzroku bez możliwości wytłumaczenia go odchyleniami w badaniu okulistycznym. Badanie neurookulistyczne powinno więc obejmować podstawowe badanie okulistyczne uzupełnione o zawsze o: badanie odruchów źrenicznych, badanie widzenia barwnego, konfrontacyjne pole widzenia, badanie ruchomości gałek ocznych, ustawienia ich oraz badanie w kierunku dwojenia.
Rozszerzone badanie neurookulistyczne wymaga wykonania perymetrii czyli badania pola widzenia. W przypadku podejrzeń, że spadek ostrości wzroku czy wykryte odchylenia w wykonanych badaniach mogą być wywołane przez zmiany w centralnym układzie nerwowym, należy u pacjenta wykonać badania obrazowe CUN, takie jak tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny.
Oczywiście wśród pacjentów zgłaszających objawy – spadku ostrości wzroku, zaniewidzenia, zawężenie pola widzenia mogą być pacjenci symulujący i na to też każdy okulista musi być wyczulony. Postawienie diagnozy psychogennych zaburzeń widzenia musi poprzedzić pełna diagnostyką neurookulistyczną oraz obrazową CUN celem wykluczenia zmian organicznych. Badania elektrofizjologiczna narządu wzroku, w tym wzrokowe potencjały wywołane mogą ułatwić tę diagnostykę różnicową.